به گزارش مشرق، به نقل از مرکز اطلاع رسانی فلسطین، یک نویسنده اسرائیلی با اشاره به آمارهای رسمی منتشر شده از سوی مرکز اطلاعات حقوق بشر در فلسطین اشغالی موسوم به "بتسیلم" اعلام کرد که ارتش صهیونیستی در جریان جنگ 51 روزه غزه در تابستان سال 2014 میلادی 546 کودک فلسطینی را به شهادت رسانده است.
روزنامه صهیونیستی هاآرتص به نقل از «گدعون لیوی» خاطر نشان کرد که «تصور این مساله سخت است که ارتش در هر روز (از جنگ غزه) بیش از 10 کودک را کشته باشد.»
وی افزود:« این اطلاعات باید از سوی جامعه اسرائیلی مورد توجه قرار می گرفت و مایه نگرانی آنها می شد. اعضای جامعه باید بحث های گسترده ای درباره این مساله می کردند، اما توجهی به آن نشان ندادند.»
لیوی خاطر نشان کرد که «اگر در هر گوشه از دنیا یک فاجعه طبیعی روی می داد، بیشتر از این جنایت که محل وقوع آن کمتر از یک ساعت با تل آویو فاصله داشت، باعث نگرانی و تحریک احساسات انسان دوستانه در اسرائیل می شد.»
وی تاکید کرد که اکثریت این کودکان در بمباران های هوایی یا در اثر حملات توپخانه ای ارتش صهیونیستی کشته شدند و نظامیان و خلبانان صهیونیست در نمایشگرهای سیستم های نظامی الکترونیک و هوشمند خود این کودکان را در حال بازی در سواحل یا در داخل منازل ساده شان و یا حتی در زمان خواب یا در حالت فرار می دیدند و با این وجود ماشه جنگ افزارهای خود را فشار داده و صدها کودک را به خاک و خون کشیدند.
این نویسنده صهیونیست در ادامه اعلام کرده است که 90 هزار فلسطینی ساکن غزه همچنان بی سرپناه هستند و از دو سال پیش در منازل تخریب شده و حلبی آبادها زندگی می کنند، اما نیازی به ادامه تشریح جزئیات این فاجعه نیست؛ چرا که «در اسرائیل گوش کسی به این حرف ها بدهکار نیست.»
وی افزود:« مساله ای که نمی توان آنرا درک کرد، این است که اسرائیلی ها با این آمارها و داده های مربوط به جنگ 51 روزه غزه چطور می توانند به زندگی خود ادامه داده و همچنان از خودشان راضی باشند. چطور با مرور زمان حتی یک لحظه هم دلشان به درد نمی آید؟ آنها چطور ارتشی را که 2 سال پیش کودکان را به خاک و خون کشیده است، به عنوان اخلاق مدارترین ارتش در جهان یاد می کنند؟ درباره جامعه و "کشوری" که چنین بحث هایی در آن مطرح است؛ چطور می توان فکر کرد؟».
روزنامه صهیونیستی هاآرتص به نقل از «گدعون لیوی» خاطر نشان کرد که «تصور این مساله سخت است که ارتش در هر روز (از جنگ غزه) بیش از 10 کودک را کشته باشد.»
وی افزود:« این اطلاعات باید از سوی جامعه اسرائیلی مورد توجه قرار می گرفت و مایه نگرانی آنها می شد. اعضای جامعه باید بحث های گسترده ای درباره این مساله می کردند، اما توجهی به آن نشان ندادند.»
لیوی خاطر نشان کرد که «اگر در هر گوشه از دنیا یک فاجعه طبیعی روی می داد، بیشتر از این جنایت که محل وقوع آن کمتر از یک ساعت با تل آویو فاصله داشت، باعث نگرانی و تحریک احساسات انسان دوستانه در اسرائیل می شد.»
وی تاکید کرد که اکثریت این کودکان در بمباران های هوایی یا در اثر حملات توپخانه ای ارتش صهیونیستی کشته شدند و نظامیان و خلبانان صهیونیست در نمایشگرهای سیستم های نظامی الکترونیک و هوشمند خود این کودکان را در حال بازی در سواحل یا در داخل منازل ساده شان و یا حتی در زمان خواب یا در حالت فرار می دیدند و با این وجود ماشه جنگ افزارهای خود را فشار داده و صدها کودک را به خاک و خون کشیدند.
این نویسنده صهیونیست در ادامه اعلام کرده است که 90 هزار فلسطینی ساکن غزه همچنان بی سرپناه هستند و از دو سال پیش در منازل تخریب شده و حلبی آبادها زندگی می کنند، اما نیازی به ادامه تشریح جزئیات این فاجعه نیست؛ چرا که «در اسرائیل گوش کسی به این حرف ها بدهکار نیست.»
وی افزود:« مساله ای که نمی توان آنرا درک کرد، این است که اسرائیلی ها با این آمارها و داده های مربوط به جنگ 51 روزه غزه چطور می توانند به زندگی خود ادامه داده و همچنان از خودشان راضی باشند. چطور با مرور زمان حتی یک لحظه هم دلشان به درد نمی آید؟ آنها چطور ارتشی را که 2 سال پیش کودکان را به خاک و خون کشیده است، به عنوان اخلاق مدارترین ارتش در جهان یاد می کنند؟ درباره جامعه و "کشوری" که چنین بحث هایی در آن مطرح است؛ چطور می توان فکر کرد؟».
